کار و کوشش‏
محمّد بن منکدر مى‏گوید: من گمان نمى‏کردم على بن الحسین علیه السلام جانشینى برتر از خود بنهد تا آنکه پسرش محمّد بن على را دیدم و خواستم او را پند دهم ولى او مرا پند داد، دوستانش گفتند: امام علیه السلام به چه چیزى تو را پند داد؟
گفت: در ساعتى بسیار گرم به بخشى از نواحى مدینه رفته بودم، حضرت امام باقر علیه السلام را دیدم که به خاطر تنومندى بدنش به دو غلام سیاه تکیه داشت، پیش خود گفتم: مردى از مردان بزرگ قریش در این ساعت با این حال در طلب دنیاست! سوگند مى‏خورم که او را قاطعانه موعظه کنم.
نزدیک او شدم و سلام کردم، نفس زنان جواب سلامم را داد. از شدّت گرما عرق از سر و رویش مى‏ریخت. به او گفتم: خدا کارت را به صلاح آورد، بزرگى از بزرگان قریش آن هم در این ساعت در طلب دنیاست، اگر مرگت از راه رسد و تو در این حال باشى چه مى‏کنى؟
دستش را از روى شانه دو غلام برداشت سپس تکیه داد و گفت: به خدا سوگند اگر مرگم برسد و در این حال باشم بى‏تردید به من رسیده در حالى که در طاعتى از طاعات خدا هستم که به وسیله آن ارزش وجودم را از تو و از مردم حفظ مى‏کنم، من از مرگ، زمانى مى‏ترسم که مرا در رسد و من بر گناهى از گناهان باشم! گفتم: خدا رحمتت کند! خواستم تو را موعظه کنم تو مرا موعظه کردى‏ «1»!

انفاق جوانمردانه‏
حسن بن کثیر مى‏گوید: از تهیدستى و جفاکارى برادران ایمانى نزد حضرت امام باقر علیه السلام شکایت کردم، حضرت فرمود: برادر بدى است برادرى که هنگام بى‏نیازیت به تو توجه داشته باشد و زمان تنگدستى‏ات با تو قطع رابطه کند! سپس به غلامش فرمان داد تا کیسه‏اى که هفتصد درهم در آن بود به من داد و فرمود: این را هزینه کن و هنگامى که به پایان رسید مرا خبر ده‏ «2».

خسته نشدن از نیکوکارى‏
یاران حضرت امام باقر علیه السلام مى‏گویند: آن حضرت میان پانصد تا ششصد هزار درهم به ما اجازه مى‏دادند که کمک کنیم و هرگز از صله به برادران و قاصدان پیشگاهش و آرزومندان و امیدوارانش، ملول و خسته نمى‏شدند «3».

بردبارى شگفت در برابر نصرانى‏
مردى نصرانى مسلک به حضرت امام باقر علیه السلام از روى توهین گفت: تو بقرى! حضرت فرمود: نه من باقرم، گفت: تو پسر آن زن آشپزى، فرمود:
آشپزى هنر و حرفه اوست، گفت: تو فرزند زنى سیاه چهره و زنگى و بد زبانى! فرمود: اگر راست مى‏گویى خدا او را بیامرزد و اگر دروغ مى‏گویى خدا تو را بیامرزد. نصرانى به سبب این برخورد بردبارانه مسلمان شد «4».

مهمان دوستى عاشقانه‏
سلمى کنیز حضرت امام باقر علیه السلام مى‏گوید: همواره برادران دینى‏اش بر او وارد مى‏شدند و از نزد او نمى‏رفتند مگر آنکه آنان را به پاکیزه‏ترین غذا پذیرایى مى‏کرد و لباسى نیکو بر آنان مى‏پوشانید و درهم‏هایى به آنان مى‏بخشید! من به حضرت مى‏گفتم: به سبب این دست و دل بازى تهیدست مى‏شوى، حضرت پاسخ مى‏گفت: اى سلمى! نیکى و حسنه دنیا جز صله به برادران دینى و کارهاى پسندیده نیست.
حضرت نسبت به انفاق به برادران دینى پانصد و ششصد هزار درهم اجازه مى‏داد. او هرگز از هم‏نشینى با برادران خسته نمى‏شد و مى‏فرمود:
دوستى برادر دینى نسبت به خودت را به آنچه در قلب تو نسبت به اوست بشناس. هرگز از درون خانه‏اش شنیده نشد که: اى سائل! در وجودت برکت‏ باد و نه اى سائل! این را برگیر! او مى‏فرمود: آنان را با بهترین نام‏هاشان بخوانید «5».

حقوق همسر
حسن بن زیّات بصرى مى‏گوید: من با دوستم بر حضرت امام باقر علیه السلام وارد شدیم در حالى که آن حضرت در اطاقى مفروش نشسته بودند و بالاپوشى گلى بر تن داشتند و محاسن خود را اصلاح کرده، سرمه به چشم کشیده بودند.
پرسش‏هایى از او پرسیدیم، هنگامى که برخاستیم به من فرمود: اى حسن! فردا تو و دوستت نزد من بیایید گفتم: آرى، فدایت شوم!
چون فردا رسید با دوستم خدمت حضرت رسیدم، در اتاقى بود که جز حصیر فرشى نداشت و پیراهن خشن بر تن او بود، رو به دوستم کرده، فرمود: برادر بصرى! دیروز بر من وارد شدى و من در اتاق همسرم بودم، دیروز نوبت او بود، اتاق، اتاق او بود و کالاى اتاق هم کالاى او، خود را برایم آراسته بود و بر عهده من بود که من هم خود را براى او بیارایم به آن گونه که او براى من خود را آراسته بود. به دلت چیزى نسبت به من نگذرد.
دوستم گفت: فدایت گردم، به خدا سوگند بر دلم چیزى گذشت اما اکنون خدا آن را از میان برد و دانستم حق در همان است که گفتى‏ «6».

دعاى دسته جمعى‏
حضرت امام صادق علیه السلام مى‏فرماید: هرگاه پدرم را حادثه‏اى محزون مى‏کرد، زنان و کودکان را جمع مى‏کرد سپس دست به دعا برمى‏داشت و آنان آمین مى‏گفتند «7».

تسلیم در برابر خدا
گروهى به محضر حضرت امام باقر علیه السلام مشرّف گشته، مصادف با بیمارى طفلى از آن حضرت شدند، از حضرت اندوه و بى‏قرارى دیدند، گفتند: به خدا سوگند اگر حادثه‏اى به او برسد مى‏ترسیم چیزى را که از او نمى‏پسندیم ببینیم.
زیاد درنگ نکرده بودند که صداى ناله بر او شنیدند، حضرت گشاده‏رو غیر از آن حالى که داشت، بر دوستان وارد شد؛ به حضرت گفتند: خدا ما را فداى تو کند، از آنچه از تو دیدیم مى‏ترسیدیم که اگر حادثه‏اى پیش آید تو را به حالى شدیدتر ببینیم که ما را اندوهگین کند! حضرت فرمود: ما دوست داریم نسبت به کسى که دوستش داریم سلامت و عافیت یابیم، هنگامى که فرمان خدا برسد نسبت به آنچه او دوست دارد تسلیم هستیم‏ «8».

آزادى در برابر یک ضربت تازیانه‏
حضرت امام صادق علیه السلام مى‏فرماید: پدرم هنگام مرگش غلامان بدش را آزاد کرد و غلامان خوبش را نگاه داشت، به او گفتم: اى پدر! آنان را آزاد و اینان را نگاه داشتى؟ فرمود: آنان را که آزاد کردم در مدتى که نزد من بودند از جانب من ضربتى به آنان رسید بنابراین آزادى آنان در برابر آن ضربت‏ «9».

مناجات شبانه‏
اسحاق بن عمار مى‏گوید: حضرت امام صادق علیه السلام به من فرمود:
رختخواب پدرم را پهن مى‏کردم و به انتظارش مى‏ماندم تا بیاید، وقتى به رختخواب مى‏رفت و خوابش مى‏برد، من به سوى رختخوابم مى‏رفتم شبى دیر به نزد من آمد. در جستجویش به مسجد آمدم و آن هنگامى بود که مردم به خواب رفته بودند ناگهان او را در مسجد تنها به حال سجده دیدم، ناله‏اش را شنیدم که مى‏گفت:
سُبحَانَکَ اللَّهُمَّ رَبِّى حَقّاً حَقّاً، سَجَدتُ لَکَ یَا رَبِّ تَعَبُّداً وَرِقّاً، اللَّهُمَّ إنَّ عَمَلِى ضَعیِفٌ فَضَاعِفُه لِى، اللَّهُمَّ قِنِى عَذَابَکَ یَومَ تَبعَثُ عِبَادَکَ، وَتُب عَلَیَّ إنَّکَ أنتَ التَّوَابُ الرَّحِیمُ‏ «10»
. خدایا! از هر عیب و نقصى منزهى، به حقیقت که پروردگار منى.
پروردگارا! برایت از روى بندگى سجده کردم، خدایا! عملم ضعیف است، آن را برایم دو چندان کن، خدایا! مرا از عذابت، روزى که بندگانت را برمى‏انگیزى حفظ کن و توبه مرا بپذیر، زیرا تو بسیار توبه پذیر و مهربانى.

پی نوشت ها:

______________________________

(1)- الکافى: 5/ 73، باب ما یجب من الإقتداء بالأئمة، حدیث 1؛ الارشاد، مفید: 2/ 161؛ وسائل الشیعة: 17/ 19، باب 4، حدیث 21872؛ بحار الأنوار: 46/ 350، باب 9، حدیث 3.
(2)- الارشاد، مفید: 2/ 166؛ روضة الواعظین: 1/ 204؛ بحار الأنوار: 46/ 287، باب 6، حدیث 6.
(3)- الارشاد، مفید: 2/ 167؛ کشف الغمة: 2/ 127؛ بحار الأنوار: 46/ 288، باب 6، حدیث 9.
(4)- المناقب: 4/ 207؛ بحار الأنوار: 46/ 289، باب 6، حدیث 12.
(5)- کشف الغمة: 2/ 118؛ بحار الأنوار: 46/ 290، باب 6، حدیث 15.
(6)- الکافى: 6/ 448، باب لبس المعصفر، حدیث 13؛ مکارم الأخلاق: 80؛ وسائل الشیعة: 5/ 32، باب 17، حدیث 5817؛ بحار الأنوار: 46/ 293، باب 6، حدیث 20.
(7)- الکافى: 2/ 487، باب الإجتماع فى الدعاء، حدیث 3؛ عدة الداعى: 158، الإجتماع فى الدعاء.
(8)- الکافى: 3/ 226، باب الصبر والجزع والإسترجاع، حدیث 14؛ وسائل الشیعة: 3/ 276، باب 85، حدیث 3641؛ بحار الأنوار: 46/ 301، باب 6، حدیث 44.
(9)- من لا یحضره الفقیه: 4/ 231، باب النوادر الوصایا، حدیث 5548؛ وسائل الشیعة: 19/ 419، باب 84، حدیث 24874؛ بحار الأنوار: 46/ 300، باب 6، حدیث 42.
(10)- الکافى: 3/ 323، باب السجود والتسبیح والدعاء فیه، حدیث 9؛ حلیة الأولیاء: 3/ 187؛ بحار الأنوار: 46/ 301، باب 6، حدیث 45.